Ze leerden je dat Ra een mythe was, een zonnegod uit lang vervlogen tijden, een verhaaltje uit de oude wereld, ontstaan uit primitieve verwondering voor het vuur aan de hemel. Maar wat als dat verhaal, dat zogenaamd onschuldig klinkt, eigenlijk een sluier is? Wat als Ra nooit bedoeld was als een figuur om te aanbidden, maar als een herinnering aan iets dat in ons allemaal leeft, een oerkracht, een bewustzijn, een veld van plasmalicht dat je niet alleen omringt, maar ook doordringt?
Wat als Ra geen god was, maar de eerste intelligentie, de vonk vóór de schepping, de adem vóór de vorm, het licht vóór het licht?
Dit is geen geschiedenisles, dit is een uitnodiging tot herinnering,
niet over het verleden, maar over jouw oorsprong,
niet over een tempel in de woestijn, maar over het heiligdom in jouw eigen bewustzijn.
De oude priesters van Kemet, het land dat wij nu Egypte noemen, wisten iets wat wij zijn kwijtgeraakt. Ze begrepen dat licht meer is dan zichtbaarheid. Ze keken niet naar de zon om haar vorm te vereren, maar om haar essentie te doorgronden. Ze zagen wat onze moderne ogen niet meer zien, de zon als een levend bewustzijn, als een baken van vibratie, als een bibliotheek van lichtinformatie die in elke straal instructie draagt.
In die tijd begreep men dat de zon niet enkel warmte en leven gaf, maar ook geheugen activeerde. Niet het geheugen van je persoonlijkheid, maar dat dieperliggende weten dat onder de lagen van conditionering is begraven, het weten dat jij niet afgescheiden bent van het goddelijke, maar een uitdrukking ervan.
De wetenschap van nu begint langzaam te fluisteren wat de oude wijzen al schreeuwden, licht beïnvloedt bewustzijn. Fotonen, deeltjes van licht, communiceren met onze cellen, beïnvloeden onze biologie, activeren slapende codes in het DNA. En wat is de zon anders dan een kolkende bol van plasma, waarin bewustzijn, energie en informatie samenvloeien?
Plasma is geen abstract begrip uit de fysica, het is de1e staat van aggregatietoestand van materie, noch vast, noch vloeibaar, noch gasvormig, maar iets ertussenin. Een levend veld van geladen deeltjes, dynamisch en intelligent, waarin de stof zelf zich lijkt te herinneren dat ze meer is dan vorm. Het is het medium waarin licht niet alleen reist, maar leeft. En het is precies dit plasma waarin Ra zich toont, niet als een afgezonderd wezen, maar als een vibrerend bewustzijnsveld dat in alles aanwezig is.
Ra is geen figuur, Ra is deze oerenergie,
een levend principe dat nog steeds stroomt, door jou, door mij, door alles wat ademt.
De oude tempels van Kemet waren geen gebedshuizen in de traditionele zin, ze waren bewustzijnslaboratoria. Ze waren gebouwd op krachtlijnen van de aarde, uitgelijnd met zonnepunten, geactiveerd door geluid, licht en geometrie. Alles aan deze structuren was ontworpen om de mens te herinneren aan zijn oorsprong, als lichtwezen, als scheppend bewustzijn, als drager van kosmische intelligentie.
En de zon? Die werd niet aanbeden uit onwetendheid, ze werd geëerd vanuit inzicht.
Elke ochtend dat Ra opkomt, begint de cyclus van herinnering opnieuw, net zoals jij, wanneer je ontwaakt uit slaap, wanneer het bewustzijn opnieuw jouw lichaam binnenstroomt en je weer weet, ik bén. En elke avond dat Ra ondergaat, herhaalt zich het mysterie van de duisternis, niet als afwezigheid van licht, maar als de poort naar transformatie.
De oude teksten spreken over de Duat, het rijk van de onderwereld waar Ra ‘s nachts doorheen reist. Daar ontmoet hij Apep, de slang van chaos en illusie. Maar dit is geen sprookje, het is een innerlijke kaart. Want ook jij kent dat rijk, jij reist erdoorheen wanneer je twijfelt, wanneer je lijdt, wanneer je loslaat wie je dacht te zijn. Elke duisternis waarin je terechtkomt is niet jouw ondergang, het is jouw inwijding. De schaduw is niet je vijand, maar je vuurproef.
Ra daalt elke nacht af, niet omdat hij verliest, maar omdat hij het pad van integratie kent. Want alleen wie de schaduw durft te betreden, kan als volledig licht terugkeren. En zo is het ook met jou, je bent hier niet om het donker te vermijden, maar om het te doorkruisen, om je illusies onder ogen te zien, om je innerlijke slang te ontmoeten en te herinneren dat jij het licht bént, zelfs daar.
Ra’s reis is jouw reis.
De Eye of Ra, vaak verkeerd begrepen als een instrument van controle of straf, is in werkelijkheid jouw innerlijk zien. Het is het oog van helderheid, van zuivere waarneming, van intuïtief weten. Het is dat moment waarop je voelt dat iets klopt, zelfs al kun je het niet uitleggen. Het is jouw hogere visie die door de sluiers heen prikt. En dat oog leeft nog steeds in jou, wachtend om opnieuw geopend te worden.
Ze hebben je geleerd om te zoeken naar waarheid buiten jezelf, in systemen, in boeken, in autoriteit. Maar de waarheid leeft niet daar, ze leeft in frequentie, in resonantie, in de stilte waarin jouw wezen de kosmische stroom weer begint te voelen.
Daarom werd Ra gedegradeerd tot mythe, want een mens die zich herinnert waar hij van gemaakt is, van licht, van plasma, van vibratie, is niet meer te controleren. Hij buigt niet langer, hij straalt.
Jij bent dat plasma licht. Niet als metafoor, maar letterlijk,
jij bent een verlengstuk van dezelfde kracht die de zon doet branden,
jouw bewustzijn is een vlam van die eeuwige bron.
En wanneer je dit begint te voelen, écht te voelen, verandert alles. Je stopt met zoeken, je begint te herinneren. Je lichaam wordt een tempel, je stem een trilling van waarheid, je leven een levende herinnering aan wie we ooit waren, en weer kunnen worden.
Ra is nooit verdwenen,
hij is wakker aan het worden, in jou.
Reactie plaatsen
Reacties